कविता: गन्तव्यहिन बाटो

Just a disclaimer before you read, if you dunno what डुकु is it is डुलुवा कुकुर and that's technically you if you skipping the read

म हिँड्दैछु,

म हिंड्दैछु, गन्तव्य बिनाको बाटोमा।

कतै पुग्छु, पुग्दिन मलाई थहा छैन

किन हिँड्दैछु, मलाई पत्तो छैन

त्यै पनि, डुकु झैँ लुखुर लुखुर आफ्नै सुरमा

म हिँडिरहेको छु, गन्तव्य बिनाको बाटोमा

भोकले पेट कुईँ कुईँ कराउदै छ,

प्यासले घाँटी सुखेर सुख्खा भा'छ,

न त कतै पुग्ने छाँट्काँट छ, न त आशा नै छ

त्यै पनि, डुकु झैँ लुखुर लुखुर आफ्नै सुरमा

म हिँडिरहेको छु, गन्तव्य बिनाको बाटोमा ।

म कता पुग्ने हुँ, कुनै टुङ्गो छैन

जता बाट आको, तेता फर्कनु छैन

यहीँ बसेर भोकै प्यासै मर्नु पनि छैन

न त कुनै महत्वाकांक्षा , न उद्येश्य

डुकु झैँ लुखुर लुखुर आफ्नै सुरमा

म हिँडिरहेको छु, गन्तव्य बिनाको बाटोमा

प्रकाश त मेरो वरिपरि छ,

तै पनि बाटो अँध्यारो छ ।

खानेकुरा त मेरो चारैतिर छ,

तै पनि मेरो पेट भोको छ।

भोकै र प्यासै आफ्नै सुरमा

लुखुर लुखुर हिँडिरहेको छु, गन्तव्य बिनाको अँध्यारो बाटोमा

मेरो यसरी हिँड्ने न त बाध्यता हो , न त रहर,

न त कसैको प्रलोभन, न त कसैको कर,

विवशता हैन, आफैँ हिडेको भनेर भ्रमले चित्त बुझाँउदै

डुकु झैँ लुखुर लुखुर आफ्नै सुरमा

म हिँडिरहेको छु, गन्तव्य बिनाको बाटोमा।